Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013

Εάν δεν γίνει κάτι με την «νομιμοποίηση» τής χερσαίας ζώνης που επιχειρεί να κάνει ο δήμος, τότε τα πράγματα θα γίνουν πάρα πολύ δύσκολα για όλες τις επιχειρήσεις τής παραλίας, πολλές από τις οποίες θα αναγκαστούν να βάλουν «λουκέτο».

Την έχει «καταπιεί» προ πολλού την χερσαία ζώνη της Χώρας Νάξου, και όχι μόνον αυτήν, η… κάλπη. Τεράστια τα συμφέροντα. Και πιο πολλά τα αιτήματα των καταστηματαρχών. Νομιμοποιούνται οι καταστηματάρχες να διεκδικούν πράγματα επί του κεντρικού παραλιακού δρόμου. Θεμιτό είναι αυτό. Είναι όμως θεμιτό, οι εκάστοτε διοικούντες το νησί μας να ενστερνίζονται, να υιοθετούν αιτήματα που βλάπτουν το νησί μας ολόκληρο; Άλλοθι τους η ανυπαρξία της «Κτηματικής». Είναι όμως το άλλοθί τους αυτό ισχυρό;

Ο κόσμος του νησιού μας ασφαλώς και μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Να κρίνει και να επικρίνει τα στραβά και ανάποδα. Τις «αλλήθωρες» αποφάσεις και πράξεις της τοπικής εξουσίας.
Η διοίκηση και η εκμετάλλευση των ελληνικών λιμένων ασκείται από το ίδιο το Κράτος και συγκεκριμένα από το Υπουργείο Ανάπτυξης Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, μέσω των δια νόμων θεσμοθετημένων φορέων διοίκησης και εκμετάλλευσης Λιμένων.
Σύμφωνα με την διάταξη της παρ. 7 του άρθρου 1 του ν. 2971/2001 (Α΄-285) «Αιγιαλός παραλία και άλλες διατάξεις», «Λιμένας είναι ζώνη ξηράς και θάλασσας μαζί με έργα και εξοπλισμό, που επιτρέπουν κυρίως την υποδοχή κάθε είδους πλωτών μέσων και σκαφών αναψυχής, την φορτοεκφόρτωση, αποθήκευση, παραλαβή και προώθηση των φορτίων τους, την εξυπηρέτηση επιβατών και οχημάτων και την ανάπτυξη επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με τις θαλάσσιες μεταφορές».
Με την παρ. 9 του άρθρου 1 του εν λόγω νόμου, δίνεται ο ορισμός του φορέα διοίκησης και εκμετάλλευσης λιμένα, σύμφωνα με την οποία είναι κάθε δημόσιος φορέας ή φορέας της Αυτοδιοίκησης ή ιδιωτικός ή μικτός φορέας, που έχει, κατά νόμο την ευθύνη της διοίκησης και της εκμετάλλευσης λιμένα. Ο ίδιος νόμος με τα άρθρα 19 και 20 προσδιορίζει την έννοια της «Χερσαίας και Θαλάσσιας Ζώνης Λιμένα» αντίστοιχα, ενώ στο άρθρο 18 προσδιορίζονται οι λόγοι οι οποίοι πρέπει να συντρέχουν για την δημιουργία της. Από την διάταξη του άρθρου 22 του ν. 2971/2001 προβλέπεται ότι: «Οι χώροι και όλα εν γένει τα κτήματα που περιλαμβάνονται στην Ζώνη Λιμένα είναι κοινόχρηστα δημόσια κτήματα και ανήκουν στο Δημόσιο κατά κυριότητα, η χρήση όμως και η εκμετάλλευσή τους ανήκει στον οικείο φορέα διοίκησης και εκμετάλλευσης Λιμένα».
Από τα προαναφερόμενα προκύπτει ότι η ζώνη λιμένα αποτελεί ιδιάζοντα χώρο ιδιαίτερης σημασίας η σπουδαιότητα του οποίου διαφαίνεται από τον ειδικό σκοπό που καλείται να εξυπηρετήσει. Διέπεται από ειδικό νομικό καθεστώς που εφαρμόζεται ανεξάρτητα από το νομικό καθεστώς του φορέα διοίκησης και εκμετάλλευσης λιμένα και σε καμία περίπτωση δεν εφαρμόζονται διατάξεις που διέπουν την λειτουργία άλλων φορέων όπως αυτές των Ο.Τ.Α.
Όπως προαναφέραμε οι χώροι και όλα εν γένει τα κτήματα που περιλαμβάνονται στην Ζώνη Λιμένα είναι κοινόχρηστα δημόσια κτήματα. Κατά γενική αρχή τα δημόσια πράγματα, εφόσον εξακολουθούν να υπηρετούν την κοινή χρήση ή κάποιον άλλο δημόσιο σκοπό, είναι ανεπίδεκτα οποιασδήποτε συναλλαγής.
 Σύμφωνα όμως με την διάταξη του άρθρου 970 του ΑΚ, σε κοινόχρηστα πράγματα μπορούν να αποκτηθούν με παραχώρηση της αρχής, κατά τους όρους του νόμου, ιδιαίτερα ιδιωτικά δικαιώματα, εφόσον με τα δικαιώματα αυτά εξυπηρετείται ή δεν αναιρείται η κοινή χρήση αυτών. Τα δικαιώματα αυτά είναι ιδιωτικά υπό την έννοια ότι παραχωρούνται ΟΧΙ στο κοινό εν γένει, αλλά κατ’ ιδίαν σε ορισμένα φυσικά ή νομικά πρόσωπα. Η παραχώρηση λοιπόν ιδιαιτέρων δικαιωμάτων πάνω σε κοινόχρηστους χώρους αποτελεί διοικητικής φύσεως παραχώρηση άδειας ιδιαίτερης χρήσης των χώρων αυτών που ανήκουν στη δημόσια κτήση και συνιστά έννομη σχέση δημοσίου και ΟΧΙ ιδιωτικού δικαίου. Με την έκδοση δηλαδή της παραχωρητήριας απόφασης (η οποία συνίσταται σε μονομερή διοικητική απόφαση), ο παραχωρησιούχος αποκτά έναντι της διοικητικής αρχής ένα υποκειμενικό δημόσιο δικαίωμα ιδιαίτερης χρήσης του κοινόχρηστου, αλλά πάντα κατά τους περιοριστικούς όρους της παραχωρητήριας πράξης.
Η περιοριστικότατα αυτή συνίσταται στην απολύτως ορισμένου σκοπού, σαφή και με επαρκή αιτιολογία παραχώρηση χρήσεως κοινόχρηστου πράγματος .
Αποκλειστική χρήση κοινόχρηστου πράγματος μπορεί να παραχωρηθεί μόνο με Νόμο. Π.χ. νόμο κυρωτικό συμβάσεως που να προβλέπει την παραχώρηση αποκλειστικής χρήσεως αιγιαλού, σε βιομηχανία.
Σχετική είναι και η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία εκδόθηκε κατόπιν παραπομπής του ζητήματος από το Δ΄ Τμήμα του ΣτΕ και κρίθηκε ότι «πράξεις της Διοικήσεως, με τις οποίες παραχωρούνται ιδιαίτερα δικαιώματα επί κοινοχρήστων πραγμάτων, στις οποίες περιλαμβάνονται και εκείνες με τις οποίες παραχωρείται η συνολική διαχείριση και εκμετάλλευση αυτών, καθώς και εκείνες με τις οποίες καθορίζεται χρηματικό αντάλλαγμα για την παραχώρηση τέτοιου δικαιώματος, αποτελούν εκτελεστές διοικητικές πράξεις, διότι εκδίδονται κατ’ ενάσκηση δημόσιας εξουσίας και αποβλέπουν σε δημόσιο σκοπό».
Το ΣτΕ, με τον τρόπο αυτό, δέχεται ρητά ότι το νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου (Οργανισμοί Λιμένων Α.Ε.), στο οποίο έχει ανατεθεί η διαχείριση κοινοχρήστων πραγμάτων, συνιστά διφυές νομικό πρόσωπο και ενεργεί ως νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, άλλως ως Διοίκηση, όταν παραχωρεί ιδιαίτερα δικαιώματα στα κοινόχρηστα αυτά πράγματα.
Εάν δεν νομιμοποιηθούν ή - με τον έναν ή τον άλλον τρόπο - δεν «τακτοποιηθεί» οριστικά και αμετάκλητα το «χωροταξικό» που αφορά στις πέργκολες και τις προβολές των καταστημάτων, οι ιδιοκτήτες τους δηλώνουν ότι “οι επιχειρήσεις τους απειλούνται με «λουκέτο», «αφού τις πέργκολες τις πληρώνουν πολύ ακριβά».
-Σταχυολογήσαμε τις απόψεις πολλών καταστηματαρχών της παραλίας, οι οποίοι υποστηρίζουν δε ότι, εάν δεν γίνει κάτι με την  «νομιμοποίηση» της χερσαίας ζώνης που επιχειρεί να κάνει ο δήμος, τότε τα πράγματα θα γίνουν πάρα πολύ δύσκολα για όλες τις επιχειρήσεις της παραλίας, πολλές από τις οποίες θα αναγκαστούν να βάλουν  «λουκέτο».
γ.βλαχ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου